Kijk, nou hebben we mekaar - over mensen met een vervelende mening

Aan sommige uitdrukkingen heb ik een bloedhekel. Vandaag een voorbeeld.

"Kijk, nou hebben we mekaar."

Meestal gebezigd door iemand die jou probeert mee te trekken in zijn platte wereldbeschouwing. Je zit te luisteren, je kunt even niet anders. Die man bazelt luidruchtig over zakkenvullers in Den Haag of over dat die buitenlanders alleen maar profiteren of dat het met de wereld toch niet meer goed komt of dat het één groot complot is of dat al die scheidsrechters er niks van kunnen of dat het allemaal niet meer goed komt.

Dan komt die man iets te dichtbij. Hij praat iets te hard. Hij legt zijn hand op je onderarm. Hij kijkt je aan of je niet tot tien kunt tellen. Hij maakt een knikje en zegt die vreselijke woorden: Kijk, nou hebben we mekaar.

En wat doe je dan? Je gaat er niet tegenin. Je zegt niet dat je ook veel leuke buitenlanders kent, dat Haagse politici in het algemeen hardwerkende mensen zijn met hart voor de samenleving, dat niet overal een complot achter zit, dat er ook leuke dingen op de wereld geschieden, dat niet alle scheidsrechters naatje pet zijn of dat het allemaal best goed komt. Hem te overtuigen duurt je veel te lang. Hij zal je beschouwen als een arme stakker die niks van de wereld snapt. Dus je knikt. Dat is ook het beste. Onwetendheid maakt je misschien gelukkiger dan teveel kennis. Sommige mensen weten nu eenmaal hoe de wereld in elkaar steekt. Daar hebben ze geen kranten of boekenwijsheid voor nodig. Maar houd mij erbuiten!