Uilen naar Athene-over slapende woorden

Sprekend over iets in het nieuws, zei ik tot mijn vrouw: “Dat is uilen naar Athene brengen.” Een uitdrukking die ik zomaar opdiepte uit mijn taalgeheugen. Voor het eerst in mijn leven bezigde ik deze oude zegswijze. Mijn vrouw (een spreekwoordenkenner par excellence) kende hem niet, vond hem wel mooi. Je mag ook zeggen dat het uilen naar Athene dragen is, ook goed. (synoniem met Water naar de zee dragen)

Wat ik wil zeggen, is dit: wij mensen beschikken over een slapende woordenschat. Niet alleen woorden, maar dus ook uitdrukkingen/zegswijzen/spreekwoorden. Je komt ze wel eens tegen, maar je doet er nooit iets mee. Ze zakken weg in de modder van ons taalgeheugen. En plotseling , zomaar, gebruik je het woord en je denkt: goh, ik wist niet dat ik het wist. 

Hoeveel van die woorden zitten er nog in mijn geheugen? Kan ik ze ook na lang nadenken zomaar oproepen? Waarom slapen die woorden? Zijn er woorden in mijn geheugen die nimmer naar de oppervlakte komen en zich hebben genesteld in mijn particuliere vergetelheid? Hoe werkt dit?

Waarde lezer, kent u dit verschijnsel, heeft u een voorbeeld? Reageer.

Voor ons is de uil op de eerste plaats het symbool van de wijsheid. Er zijn heel wat studie-instituten die een uilenlogo voeren, al of niet met schrijfveder en professorenbaret. 
Ook de Grieken vonden al dat hij lijkt op een peinzende mens en het viel hun op dat hij teruggetrokken de dag doorbrengt. Daarom hebben ze hem als symbool van de wijze Athene gebruikt. Zijn beeltenis stond op een veel gebruikte munt, de tetradrachme, die uil genoemd werd. (Het was dus overbodig werk om uilen naar Athene te brengen.)